اغلب کودکان 9-8 ماهه قادرند به تنهایی بنشینند، به همین دلیل بهتر است اگر سر میز غذا می خورید، صندلی بلندی برای کودک تهیه کنید تا او بتواند در کنار شما غذایش را بخورد، و اگر هم زمین غذا می خورید، پارچه ای سفید و پاکیزه زیر کودک پهن کنید تا از پراکنده شدن غذا عصبانی و ناراحت نشوید.
داشتن برنامه ای منظم برای غذا خوردن به کودک کمک می کند تا رفتارهای صحیح تغذیه ای را از شما و اعضای خانواده اش فرا بگیرد این عمل به رشد مهارت های اجتماعی او نیز کمک می کند و موجب ارتباط راحت تر و بیشتر او با دنیای بزرگترها می شود.
در نظر داشته باشید کودکان به تدریج یاد می گیرند که چگونه باید غذای شان را بجوند و قورت بدهند. از این رو شما می توانید غذاهای او را ابتدا آب پز و نرم کنید تا لثه های و دندان های تازه درآمده ی او بتوانند قدرت کافی برای جویدن آن پیدا کنند. یادگیری جویدن برای کودک کاری مهم و دشوار است، تا حدی که از اگر نتواند غذا را به اندازه ی کافی نرم و خرد کند، آن را تف می کند. دادن تکه ای نان نرم ، دانه های ماکارونی می تواند تمرینی برای جویدن و قورت دادن کودک باشد. کودک در نه ماهگی می تواند تکه های برخی از غذاها را (مثل سیب زمینی و یا هویج پخته) با دست بگیرد و به دهان بگذارد.
هماهنگی بین حرکت دست و چشم کودک (قدرت بینایی و حرکت ماهیچه های کوچک انگشت ها) به تدریج افزایش می یابد و او می تواند خوراکی های ریز (مثل دانه های انگور و تکه های خرد شده ی میوه ها) را به دهان ببرد.
از حدود 14-12 ماهگی که دندان های آسیای کودک به تدریج رشد می کنند و بیرون می آیند، کودک می تواند غذاهای سفت تری را بجود و قورت دهد. ترشح بزاق دهان کودک نیز در یک سالگی بیشتر شده است می تواند به نرم شدن غذا و راحت فرو دادن آن کمک کند.
اغلب کودکان از حدود 1/5 سالگی به بعد می توانند غذاهای بزرگترها را بخورند البته شاید بهتر باشد نمک یا شکر غذای آنها کمتر از نمک یا شکر غذای سایرین باشد. در مواردی هم مادر / پدر می توانند غذایی مطابق میل و سلیقه ی کودک درست کنند تا تعادلی در برنامه ی غذایی او ایجاد نمایند.
منبع تبیان