بسیاری از مشکلات به خود پدرها و مادرها برمی گردد. زیرا رفتار و گفتارمان در رابطه با بچه ها با تحکم و تأکید همراه است. هیچوقت در کنار بچه ها قرار نگرفته ایم و با آنها نمی نشینیم، از آنها نمی پرسیم چه می گویند و چه می خواهند و احیاناً چه مشکلی دارند؟ هیچوقت رشد و بلوغ فکری، اطلاعات و آگاهی آنها را باور نداریم و فکر نمی کنیم بچه ها هم می توانند صاحب نظر باشند. همیشه فکر کرده ایم که این ما هستیم که بیشتر از آنها می دانیم و باید به آنها بیاموزیم در حالی که شرایطی پیش می آید که ما هم باید از آنها چیزی یاد بگیریم. بعضی از والدین به غلط چنین می پندارند که لازمۀ عقده ای نشدن فرزندانشان این است که آنان رابه حال خود واگذارند. این دسته از والدین اغلب سبک تربیتی سهل گیرانه را پیش گرفته و از امر ونهی به فرزندان و جدیت در برابر آنان غفلت ورزیده اند. اینان آزادی بی حدی را به فرزندان خویش داده و از مشخصکردن انتظارات تربیتی خود غافل مانده اند. نتیجۀ آشکار این سبک تربیتی، غفلت والدین از آموزش و انتقال ارزش های حاکم بر جامعه به فرزندان خویش است. اینگونه والدین متأسفانه از سبک تربیتی دقیق و صحیح تری به نام سبک تربیتی قاطع و اطمینان بخش که لازمۀ آن داشتن انتظارات مشخصاز فرزندان، وقت گذاشتن برای آنان و محبت و نوازش بی دریغ است، غفلت ورزیده اند. آنان اگر این روش تربیتی را پیشه می ساختند مطمئناً در انتقال ارزش های فرهنگی و تربیتی جامعه به فرزندان خویش کمتر دچار مشکل می شدند و فرزندانشان از یک سو احساس آرامش و آسایش می کردند و از سوی دیگر ارزش های جامعه را درونی می ساختند. گاهی اوقات والدین به این فکر می افتند، حالا که بچه ها بزرگ شده اند و تمام ابزار قدرت برای کنترل آنها از دست رفته، بهتر است به تهدیدشان بپردازند. نظیر اینکه بگویند: تا وقتی در خانۀ من هستی، باید از قوانین من پیروی کنی. اگر نمی توانی، فوراً باید خانه را ترک کنی و از اینجا بیرون بروی، این والدین تهدیدشان را به جایی می رسانند که بعداً باید هزینه گزافی(ترک خانه و خانواده توسط نوجوان) بپردازند. یکی از رایج ترین اشتباهات والدین این است که می خواهند هر چیزی را برای فرزندان خود فراهم کنند. برای آنها بسیار دردناک است که ببینند فرزندشان برای برطرف کردن نیاز خود به زحمت افتاده است. اما باید به خاطر داشت اگر آنها سختی نکشند هرگز یاد نخواهند گرفت که چگونه از چالش ها و مشکلات با موفقیت عبورکنند. ضرر آزادی بیش از حد، به اندازه محدودیتهای بی مورد و غیرمنطقی است. ضرر آزادی بیش از حد، به اندازه محدودیتهای بی مورد و غیرمنطقی است که به هر حال همچون زخمی چرکی ، زمانی سرباز خواهد کرد. اگر خانواده از ترس اینکه مبادا فرزندش اشتباهی مرتکب شود امکان هر تجربه ای را از او گرفته و همچون کودکی خردسال با نوجوان خود رفتار کند، اعتماد به نفس را برای او معنی نکرده است؟ نوجوانی که همیشه با محدودیت رفتاری مواجه بوده و فرصتی برای رشد اجتماعی بدست نیاورده، اگر با وضعیتی چون شکست یا عدم توفیق در کارها روبرو شد چه واکنشی از خود نشان خواهد داد؟ او تحت هیچ شرایطی تصمیم گیری و برخورد با مشکلات را تجربه نکرده است و طبیعی است که نه تنها در زمان حال بلکه در آینده نیز به جای تجربه اندوزی و قرار گرفتن در جریان مواجه زندگی، به دنبال یک حامی، یک نکتۀ اتکا و و ساحلی امن و آرام خواهد بود چنین نوجوانانی تغییر را به ندرت می پذیرند و همیشه سعی در حفظ وضعیت با ثبات دارند و آیا چنین کسی در دنیای سراسر تغییر و تحول امروزی که هر لحظه، حادثه ای ثبات را بر هم زده و دگرگونی های کلی یا جزئی را سبب می شود جایی برای موفقیت و کامیابی خواهد داشت؟ روشهای تربیتی قابل تعمیم نیستند. روشهای تربیتی، نسخه هایی از پیش تعیین شده نیستند که برای هر کسی و با هر مشکلی بتوان آن را تجویز کرد؟ بلکه نوع روشهای تربیتی در موقعیت های خاصو منحصر به فرد باید خلق و ابداع شود و هیچ فرمول از پیش تعیین شده ای که بتوان به ضرورت قالبی برای اصلاح یا تغییر رفتار از آن سود جست وجود ندارد.
