از بدترین آثار تنبیه این است که شاید در تکامل وجدان کودک دخالت کند.
تنبیه، احساس گناه را به راحتی از میان می برد. کودک که برای بدرفتاری خود تاوان داده است اکنون برای تکرار آن مانعی در پیش نمی بیند.
کودکان بدرفتاری می کنند، از این رو نامشان در قسمت بدهکار دفتر کل ثبت می شود و بعد هفته به هفته یا ماه به ماه قسط های تنبیه خود را می پردازند. گاهی اوقات کودکان والدین خود را برمی انگیزند که آن ها را تنبیه کنند.
والدین می گویند : گاهی اوقات ، آن ها خودشان از ما تنبیه می خواهند.
ما بابد در کنترل گناه و خشم کودکی که خواستار تنبیه است کمک کنیم، نه اینکه خواسته ی او را برآورده سازیم که البته این امر به آسانی میسر نیست.
در برخی مواقع با بحث آشکار درباره‌ی بدرفتاری ها می توان گناه و خشم را کاهش داد. در مواقع دیگر، پافشاری های کودک را باید بدون انتقاد پذیرفت، اما باید محدودیت‌هایی در مورد رفتارهای او قائل شد و سپس پافشاری های کودک را به سمت راه های گریز معلوم و قابل قبولی هدایت کرد.
وقتی راه های بهتری برای بیان گناه و خشم در اختیار کودک قرارگیرد و هنگامی که والدین راه های بهتری برای تعیین و تحمیل محدودیت ها یادبگیرند، نیاز به تنبیه بدنی نیز کاهش خواهد یافت.
