در چرخۀ رفتارهای منفی، تحرک و پویایی، در جهت عکس حرکت می کند. همۀ ما می دانیم که وقتی روز بدی داشته و خسته هستیم، دوست داریم خستگی و ناراحتی خود را برسر دیگری خالی کنیم. دلیل این امر چیست، و معمولاً چگونه انجام می شود؟

· وقتی احساس می کنیم که ضعیف و آسیب پذیر هستیم، معمولاً احساسات ناخوشایند مربوط به عدم صلاحیت و بی کفایتی خود را بر سرکودکان خالی کرده، و به خاطر اشتباهات خود، و اتفاقات ناگوار و گرفتاریهای کلی، کودکان را سرزنش می کنیم؛ و بدین ترتیب سعی در محافظت از شخصیت متزلزل و بی ثبات خود داریم. اما این رفتار اصلاً عادلانه نیست . با سرزنش کردن کودکان، احساس گناه و نارضایتی و مخالفت را به آنها القا می کنید. سرزنش بی مورد نوعی انتقاد و عیب جویی ویران گر و نابودکننده است که کودکان را فلج کرده و توانایی تلاش برای کسب موفقیت را از آنها سلب می کند.

· وقتی کسل و بی حوصله هستیم، بر شکست ها و اشتباهات کودکان بیشتر تمرکز می کنیم. در این مواقع، تاب تحمل ما در برابر مشکلات کمتر می شود، احساس یأس و ناامیدی می کنیم، و حتی ممکن است خود را مسئول کلیه مشکلات بدانیم.

این امر باعث می شود که احساس نگرانی و آشفتگی داشته باشیم. بنابراین، با تمرکز بر خطاها و سلب مسئولیت کردن از خود، این احساسات ناخوشایند را به عزیزترین و نزدیکترین افراد به خود القا کرده، و با خود می گوییم : «حال خوبی ندارم، شاید اگه تو هم همین احساس را داشته باشی، حال من کمی بهتر بشه».

بیان این احساسات ناخوشایند، باعث وخیم تر شدن اوضاع و عکس العمل ها می شود، و تأثیری بسیار عمیق بر کودکان می گذارد. کسی که همواره احساس بی لیاقتی و بی کفایتی داشته باشد، دیگر تمایلی برای تلاش کردن نخواهد داشت. پس اگر کودک شما همیشه احساس کند که بی لیاقت و بی کفایت است، آیا زحمت تلاش مجدد را متحمل می شود؟

· همچنین والدین ضعیف و آسیب پذیر، بیشتر تمایل به تنبیه کردن و رفتار خشونت آمیز با کودکان دارند، که این امر باعث تحقیر بیشتر آنها می شود. اعمال قدرت فیزیکی یا احساسی، معمولاً نشانۀ ضعف قدرت درونی افراد است. کودک تحقیر شده، کودکی است که از ترس به خود می لرزد. Kanken No.2 و نه تنها احساس خشم و عصبانیت و آزردگی، بلکه حس ناامنی و تردید بسیار دارد.

· کنترل کودکان از طریق غافلگیر کردن آنها نیز از دیگر راه های اعمال قدرت و تحقیر کردن است.