دردوره”یک تا سه سالگی” اولین سطح اخلاقی کودک در حال شکل گیری است. کودک اگر اقدامی کند، در مقابل تایید (سکوت) والدین نتیجه می گیرد که عملش درست است و آن را تکرار می کند زیرا رابطه علی و معلولی را می شناسد.
اغلب والدین مخصوصا مادران جوان خیال می کنند باید تا حد ممکن از ناکامی فرزند خود جلوگیری کنند.آن ها تصور می کنند که اگر فرزندشان چیزی را بخواهد اما نتواند به دست آورد عقده ای خواهد شد. امروزه دیدن کودکان یک تا سه ساله که در خانه و مهمانی اجازه دارند اشیاء را پرت کنند، بشکنند، بریزند، داد بکشند و آسایش را از دیگران سلب کنند برای همگان طبیعی است.
این والدین شناخت کافی از احساس، افکار و رفتار کودک خود ندارند. و به دلیل این عدم شناخت، بهای گزافی نیز در آینده باید بپردازند. سر و کله زدن با کودکان ناسازگار، بی تحمل و پرخاشگر در آینده به این والدین تحمیل خواهد شد.در این دوره بازشناسی احساس، افکار و رفتارهای به هنجار می تواند کمک موثری در شناخت راه کارهای مناسب کنترل خشم و پرخاشگری باشد.
معصوم(ع) فرمود: «الافکار ائمه الاعمال؛ اندیشه، پیشوای عمل است»
گفته ی «آلبرت آلیس» دانشمند روان شناس را مقدمه ی این بازشناسی قرار می دهیم: احساسات بر افکار و رفتار اثر دارد و همچنین رفتار بر احساسات و افکار تاثیر می گذارد.
فراگیری کنترل انرژی خشم و تبدیل آن به نیرویی برای فعالیت های مفید از همین دوره آغاز می شود. بی توجهی والدین به این دوره، باعث بازماندن کودک از رشد روانی، اجتماعی، شناختی و اخلاقی به ویژه خشم در این دوره می شود.والدین نباید نسبت به محرومیت کودک در این دوره حساسیت داشته باشند زیرا کودک در یادگیری تحمل و صبر در این دوره توانمند است. کودکان از این دوره همچنین باید آماده ی ورود به جامعه ای غیر از خانه شوند.
اشاره به تمایز محرومیت و ناکامی و رابطه ی این دو با پرخاشگری قابل تامل است. کودکانی که اصلا اسباب بازی ندارند پرخاشگر نمی شوند لیکن کودکانی که کاملا متوقع هستند تا با اسباب بازی، بازی کنند وقتی انتظار آن ها برآورده نشود احساس ناکامی کرده، این شکست باعث بروز رفتاری مخرب در آن ها می شود.
