اشتهاي کودکان پس از يک سالگي کم مي شود زيرا ميزان رشد آنان نسبت به سال اول عمر کندتر است . پس از آن نيز مدت ها اشتهاي آنان متغير خواهد بود . گاهي اوقات به نظر مي رسد هر چه مي خورند سير نمي شوند و بعضي اوقات هم لب به هيچ غذايي نمي زنند .
در اين مرحله والدين نبايد نگران باشند چون اشتهاي منظم ، به مرور زمان در کودکان به وجود مي آيد و انرژي لازم براي رشد آنان را فراهم مي نمايد. کم غذا خوردن در سال دوم و سوم زندگي کودک بسيار شايع است و برخي آن را به عنوان بي اشتهايي تلقي مي کنند .
اگر چه غذا نخوردن ممکن است به علت بيماري هاي مختلف باشد. ولي در بيشتر موارد ، غذا نخوردن کودک چيزي نيست جز نتيجه رفتار اشتباه والدين و تلاش ها و روش هايي که براي غذا دادن به کودک به کار مي برند. از جمله تشويق کردن ، جايزه دادن ، تهديد کردن يا به زور غذا دادن. به عنوان مثال برخي والدين به ويژه مادران اين تصور نادرست را دارند که بايد کودکشان را وادار به غذا خوردن کنند تا مشکلي براي سلامتي او پيش نيايد.
اين مادران به متغير بودن اشتهاي کودک توجه ندارند و نمي دانند اگر چه مقدار غذايي که کودک مي خورد از يک وعده غذايي تا وعده ديگر تغيير مي کند ولي در کل ، ميزان انرژي دريافتي او در روزهاي مختلف ثابت مي ماند يعني اگر در يک يا چند وعده غذاي کمتري خورده باشد در وعده هاي بعدي اين کمبود را جبران مي کند و يا بالعکس.
بديهي است که در اين مورد والدين نبايد بي تفاوت باشند و بايد به کودکانشان کمک کنند اما متأسفانه برخي از والدين تصور مي کنند اگر با فشار و اصرار بيشتري به فرزند خود غذا بدهند محبت بيشتري در حق او کرده اند در حالي که همين رفتار اشتباه سبب بروز رفتار هاي نادرست شده و ممکن است کودک حتي تا چندين سال ، براي اين که غذا نخورد به بهانه هاي مختلف متوسل شود.
